تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و بی هوازی بر قابلیت های جسمانی پسران ۱۲ تا ۱۴ سال

هدف این تحقیق تأثیر هشت هفته تمرین هوازی وبی هوازی بر قابلیت های جسمانی پسران 12 تا 14 سال غیر ورزشکار بود. نمونه های آماری 54 نفر بودند که از بین 202نفر دانش آموزان مدرسه راهنمایی شهید حسینی به صورت داوطلبانه و با استفاده از پرسش­نامه سلامت انتخاب شدند. آزمودنی ها شامل سه گروه 18نفره بود که به طور تصادفی به سه گروه هوازی، بی هوازی وکنترل تقسیم شدند. ابتدا از هر سه گروه پیش آزمون به عمل آمد و سپس دو گروه تمرینی در یک برنامه هشت هفته ای(3 جلسه در هفته ، هر جلسه 30 تا 60 دقیقه و با شدت 80-60 درصد ضربان قلب ذخیره در گروه هوازی و90-70درصد ضربان قلب ذخیره در گروه بی هوازی)شرکت نمودند. در انتها از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی (میانگین، جداول و نمودارها) و استنباطی شامل آزمون تی همبسته ، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج مقایسه پیش و پس آزمون رکوردها نشان داد که استقامت قلبی- عروقی، قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه و انعطاف پذیری در هر دو گروه تمرینی پیشرفت معنی داری داشته اند، اما در قدرت و استقامت عضلات شکم در هر دو گروه تمرینی پیشرفتی مشاهده نشد. مقایسه میانگین پس آزمون رکوردهای سه گروه بیانگر آن بود که استقامت قلبی- عروقی و انعطاف پذیری هر دو گروه تمرینی پیشرفت داشته و با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری دارند (05/0p˂)، در حالی که قدرت و استقامت عضلات شکم و کمربند شانه فقط تمرینات بی هوازی توانست بهبود ایجاد کند. این گروه فقط با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری داشت (05/0p˂). هم چنین مشاهده شد که در هیچ کدام از قابلیت ها بین اثر تمرین هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری وجود ندارد.